Lista wyrazów z akcentem proparoksytonicznym

Czy są jakieś słowniki zawierające listę wyrazów z akcentem proparoksytonicznym? Czy zapożyczenia na -yka, -ika zawierają ten akcent tylko w mianowniku?

Rzeczowniki zakończone na -ika/-yka mają akcent proparoksytoniczny, czyli na trzecią sylabę od końca, w mianowniku i tych formach fleksyjnych, których liczba sylab jest równa mianownikowi, np. po-lo-nis-ty-ka, po-lo-nis-ty-ce, po-lo-nis-ty-ką, po-li-ty-ka, po-li-ty-ki, po-li-ty-ką. Jeżeli forma wyrazu w określonym przypadku ma więcej sylab niż w mianowniku, akcentujemy ją na przedostatniej sylabie – tak jest w narzędniku liczby mnogiej, np. po-lo-nis-ty-ka-mi, po-li-ty-ka-mi. Do akcentu na trzecią sylabę od końca trzeba jednak podchodzić z dużą ostrożnością. Należy przede wszystkim pamiętać o tym, że akcentujemy tak rzeczowniki zakończone na -ika/-yka, które zapożyczyliśmy z łaciny lub za jej pośrednictwem. W wyrazach rodzimych lub niezapożyczonych z łaciny, zawierających na końcu cząstkę -ika/-yka, akcent kładziemy tradycyjnie na drugą sylabę od końca, np. bi-ja-ty-ka, We-ro-ni-ka (nie: bi-ja-ty-ka, We-ro-ni-ka). Nieuprawnione przesuwanie akcentu na trzecią sylabę od końca można zaobserwować także w rzeczownikach o innym zakończeniu, np. wi-zy-ta (zamiast poprawnego: wi-zy-ta), ap-te-ka (zamiast poprawnego: ap-te-ka), at-mo-sfe-ra (zamiast poprawnego: at-mo-sfe-ra), Wa-ty-kan (zamiast poprawnego: Wa-ty-kan). Być może przydałby się aktualny słownik poprawnego akcentowania wyrazów w języku polskim, niestety, na razie – o ile wiem – takiego nie ma. Warto jednak pamiętać, że wątpliwości tego rodzaju można rozstrzygać przy pomocy „Wielkiego słownika poprawnej polszczyzny PWN” pod. red. Andrzeja Markowskiego.